"Full-Inda-Experience

Zojuist heeft een storm ervoor gezorgd dat niemand meer elektriciteit heeft. En ons appartement staat half onder water. De deuren hier zijn niet echt gemaakt om grote hoeveelheden water tegen te houden dus het stroomde gewoon onder de deuren door naar binnen. Broekspijpen zijn nat en iedereen zit een beetje hoog om droge voeten te houden. Ik noem het een storm omdat we het in Nederland zo zouden beschrijven maar hier noemen de mensen het een ‘typische regenbui voordat het regenseizoen begint’. Het ene moment loop je te klagen dat je helemaal nat bent door al het gezweet en het andere moment loop je te klagen dat je nat bent geregend. Altijd een reden om te klagen.

Ondertussen maak ik mezelf nuttig door een nieuwe blog te typen nu mijn laptop nog genoeg batterij heeft.

Afgelopen weekend heb ik een trip gemaakt naar Hampi. Een klein stadje met veel ruïnes en religieuze overblijfselen zoals tempels. De perfecte stad om je Instagram-pagina mee te updaten. Ik heb daar een scooter gehuurd en meer dan 200km gereden om verschillende gebouwen te kunnen zien. Daarnaast heb ik ook nog een berg beklommen om de Monkey Temple te kunnen zien. En ja. De naam verklapt het al. Er waren apen. Super schattige aapjes. Maar die zware klimtocht heb ik niet alleen gemaakt voor de aapjes. Natuurlijk waren deze aapjes schattig maar ik wilde op de top van de berg staan om de zonsondergang te kunnen bewonderen. Een paar inwoners van Hampi vertelden mij namelijk dat de top van die berg de perfecte locatie was om de zonsondergang te aanschouwen. Wat het nog mooier maakte was de stilte. Het enige wat te horen was was de wind die tegen je oren sloeg. Voor het eerst sinds mijn aankomst in India heb ik mogen genieten van een moment van stilte… Ik besefte mij toen hoe fijn dat kan zijn. Even geen geblaf van zwerfhonden, geen geschreeuw van leerlingen, geen getrek van verkopers die je wat willen aansmeren, geen getoeter van auto’s en geen geschreeuw van riksja-chauffeurs die je maar al te graag willen afzetten. Met afzetten bedoel ik niet dat ze je droppen op de juiste locatie maar meer geld van je vragen dan nodig is. Heerlijk.

Na een weekendje van rust sloeg de realiteit weer als een bom in. Ik moest weer terug naar Bangalore voor mijn verplichtingen op de uni en in de slums. En de terugreis… Man wat was dat een ervaring. Ik besloot om zondagochtend te vertrekken, zodat ik zondagavond weer in mijn eigen bed kon slapen. Normaal gesproken zou ik een sleeperbus (bus met bedden en airconditioning zodat je lekker kan slapen) pakken en de volgende ochtend wakker worden. Maar in de ochtenden kan je alleen een trein pakken of een normale bus. Treintickets waren niet meer te verkrijgen dus bleef er nog maar één optie bestaan; de normale bus. Dames en heren. Ik ga proberen om mijn trip te beschrijven maar dit is zo’n ‘je-had-er-bij-moeten-zijn-moment’. Toch zal ik een poging wagen. Ik had geen idee waar ik aan begon. Ik liep het station binnen en zei tegen de eerste persoon die ik zag: “Bangalore! Bus! Where?” De kleine man van ongeveer 1.60 keek met grote geschrokken ogen omhoog en zag mij staan. Een grote Turk met een nog grotere backpack op zijn rug en een rugzak op zijn buik en een baard die nog langer is dan het haar op zijn hoofd. Hij zei niks en wees alleen een kant op. Ik bedankte hem en volgde zijn korte instructie. Eenmaal aangekomen riep een man met een Mexicaans uiterlijk (hij was gewoon een Indiër) heel hard “Bangalore! Bangalore! Bangalooooore!”. Nou. Niet te missen. Dat moest wel mijn Bangalore zijn. Dus ik vroeg: “Sir, what is the last stop in Bangalore?” Hij keek mij aan en zei: “Bangalore!” En ik dacht: “Jah vriend. Dat heb je net heel duidelijk gemaakt ja. Maar waar in Bangalore?” Dus ik zei maar een locatie waar de bus zou kunnen gaan stoppen. Dus ik vroeg: “Majestic Bus Station?” en hij knikte. Ik stapte in en keek mijn ogen uit. Zo’n bus zou in Nederland niet eens meer de weg op mogen. Alles was gammel en zag er uit alsof het ieder moment uit elkaar kon flikkeren. De stoel van de buschauffeur was gewoon een tuinstoel die ze achter het stuur hadden gezet. Dit is echt geen grap! Sommige onderdelen waren gewoon geen bus-onderdelen maar waren ergens vandaan geplukt en werden gebruikt voor in de bus… Toen startte de chauffeur de bus en ik dacht alleen maar: “Dat klinkt NIET goed.. Zo hoort een motor niet te klinken.” De man met het Mexicaanse uiterlijk kwam bij mij om mij een ticket te verkopen. Het bedrag dat ik moest betalen.. Daar viel mijn mond van open. 332 Ruppees. Dat is €4,75 voor een busrit van 9 uur. Oke, de bus is echt zo gammel als het maar kan zijn en de service is echt de basis van de basis maar wow! Zo goedkoop? Hoe maak je winst? Nouuuuuuu dat begreep ik later wel en dat gaan jullie straks ook wel begrijpen.

De rit der ritten

Om 11 uur vertrokken we uit Hampi richting Bangalore. De bus was nogal leeg. Er zaten maar 4 mensen in de bus. Als iedereen maar €4,75 moest betalen dan kan dit nooit een winstgevende rit zijn. Maar waarom zo’n rit blijven aanbieden als je er alleen maar verlies op draait? Dat was het enige waar ik aan kon denken. Totdat ik erachter kwam dat ze niet direct naar Bangalore reden maar langs allemaal dorpjes en kleine stadjes gingen om meer passagiers op te pikken. En bij iedere stop riep de Indiase Mexicaan weer keihard “Bangalore! Bangalore! Bangaloooooore!”. Hoe meer mensen instapten hoe duidelijker het voor mij werd. Het grootste verschil tussen busritten in Nederland en busritten in India is natuurlijk de kwaliteit van de bussen. Obviously. Maar ook hoe zij de bussen vullen. In Nederland gebruiken de bussen de slogan van Wilders; Vol = Vol. Maar dan zonder het racistische gedachtegoed. Zijn alle stoelen bezet? Ja? Deuren dicht en rijden. In India gaan de deuren überhaupt nooit dicht, want veiligheid is niet prioriteit nummer 1. Volgens mij is veiligheid helemaal geen prioriteit in India. Tenminste. Als je naar het verkeer kijkt dan heb ik nog geen hint kunnen ontdekken. Het is survival of the fittest. Stoplichten worden gezien als straatdecoratie. Vooral in het donker zijn die kleuren leuk om te zien. En verkeersregels zijn er om je er niet aan te houden. Dat is een beetje het motto. Maar even terug naar mijn punt. In India is de bus pas vol als de passagiers uit de bus vallen. Dan is het absolute maximum bereikt. Mensen gaan dan gewoon staan. In het gangpad. Zo maken zij dus winst. Er is geen voldoende zuurstof in deze bus die in 1970 al afgekeurd had moeten worden maar je gaat pas echt naar adem happen als iemand met zijn/haar achterwerk in je gezicht zit en een beetje last heeft van gas in de darmen. HOLY CRAP! KILL ME PLEASE! Maar daar blijft het niet bij. Wat mensen meenemen als bagage is echt niet te geloven... Voor de duidelijkheid. Er was geen kofferruim dus alle passagiers moesten hun bagage meenemen de bus in. Dit verzin ik niet mensen. Ik zag mensen naar binnenlopen met rijst in zakken van 50kg (dat gaat een flinke rijsttafel worden!). Ik zag mensen de bus inlopen met planten die ik nog nooit in mijn leven heb gezien. Ik zag mensen de bus inlopen met flinke bamboestokken. En ik zit daar met mijn backpack en ik zie ze echt mijn tas inspecteren en er vreemde gezichten bij trekken. “Nee, wat jij meeneemt is logisch!” dacht ik. Als iemand nog een dier mee de bus in had genomen dan was het plaatje helemaal compleet. Gewoon een koe in het gangpad. Puur om het plaatje af te maken.
Ik keek op mijn horloge en zag dat ik pas 1 uur onderweg was. Ik ging bidden in mezelf. “Allah, als ik deze reis overleef dan beloof ik dat ik nooit meer zal gaan zeuren over mijn leven in Nederland. Geef mij geduld! En frisse lucht! Vooral frisse lucht!”. Mijn gebeden waren aangekomen! Het begon kei en keihard te regenen. De frisse lucht die de bus in kwam was het beste wat mij die dag was overkomen. Ik weet niet of ik tranen liet van geluk of dat het gewoon regendruppels waren die door het opengemaakt raamluikje naar binnenkwamen en een landing maakten op mijn wangen. Het feit was dat ik ontzettend blij werd van dit magische moment! Rond 20u reden we Bangalore binnen. Een rit van 378 km. En daar heeft de bus 9 uur over gedaan. Man man man. Maar ik was te blij om daar nog aan te denken. Eindelijk kon ik dit gevaar op wielen verlaten voor vaste grond. Ik bestelde een taxi MET airco en genoot van mijn koele 45 minuten durende taxirit naar mijn appartement. Een koude douche en eten. Dat is wat ik nog wilde na mijn ‘full-India-experience’. Eén keer en nooit meer weer.