Theorie en Praktijk: Ontmoeten zij elkaar?

Precies 2 maanden geleden kwam ik aan in India. Maar wat heb ik allemaal gedaan? Voor mijn gevoel nog veel te weinig en dat heeft te maken met een aantal dingen. Ik kwam als eerste aan van de Nederlandse studenten. Dit betekende dat ik nog op 6 andere studenten moest wachten voordat de groep compleet was. Dit duurde ongeveer anderhalve week. Vervolgens kregen wij van onze begeleider 2 weken de tijd om te wennen aan India. Om dat proces te versnellen nam hij ons mee naar de slums en een dorp. Op deze manier konden wij een beeld vormen van onze werkplekken voor de komende 4 maanden. Maar dit betekende ook dat de maand februari al tot een einde was gekomen en ik nog niks had gedaan in de praktijk. Naar mijn mening kon dit allemaal veel sneller. Ik merkte al gelijk dat dit heel erg typisch is voor India. Het is namelijk zo dat het werktempo in India veel lager ligt dan in Nederland. Als je in Nederland een afspraak maakt met iemand dan is het gelijk duidelijk wanneer iets gaat gebeuren en wat er dan gaat gebeuren. Als je hier een afspraak maakt dan wordt er gereageerd met 'Don't worry about that.', 'We will take care of it.' of 'That won't be a problem.'. Voor mij is dit zeer frustrerend. Waarom? Ik moet altijd alles heel duidelijk en helder hebben in mijn hoofd. Dan weet ik waar ik op kan rekenen of juist niet. Maar is dit per definitie slecht? Nee. Je moet je realiseren dat ik meer dan 9000 kilometer heb gevlogen. Dat betekent dat tussen mij en Nederland heel veel verschillende culturen liggen. Hoe verder ik van Nederland ben des te groter de verschillen zullen zijn. Dit bracht mij wel op een idee. Ik wilde testen of ik dit ook kon maken. Kon ik ook zo relax omgaan met afspraken? Dat moest ik testen. Mijn begeleider hier in Bangalore vroeg of ik foto's wilde maken van mijn appartement, zodat hij deze kon opsturen naar de volgende lichting studenten die na ons zouden gaan beginnen aan deze minor. Ik reageerde terug met 'Of course. That won't be a problem.'. Vervolgens wilde hij weten wanneer ik het kon sturen. Ik besloot om zijn aanpak te hanteren en reageerde terug met 'Don't worry about it.'. Vervolgens heb ik zijn appjes genegeerd. Want ja. Dat deed hij ook bij mij. Puur om te zien wat zijn reactie zou zijn. Ik kan jullie vertellen dat hij dit niet waardeerde. Ik kwam tot de ontdekking dat in India jouw plaats in de hiërarchie heel belangrijk is. Als je hoger staat dan de ander dan kan je reageren met vage antwoorden waar je niet heel veel wijzer van wordt. Sta je lager? Dan dien je heel duidelijk te zijn en zo snel mogelijk te doen wat er van je wordt gevraagd. Interessant. Maar goed. Ik heb hem een week achter mij aan laten lopen en vervolgens de foto's gestuurd die ik al een week klaar had liggen.

In maart mocht ik dan eindelijk beginnen met mijn stage op Greenland Public School. In mijn tweede blog heb ik mijn eerste ervaringen beschreven dus dat zal ik nu niet nog een keer gaan herhalen. Maar wat heb ik na mijn eerste ervaringen gedaan? Ik heb in ieder geval geen kinderen geslagen. Dat vond ik veel te ver gaan én ik zag dat mijn aanpak effectiever was dan die van de docenten die werkzaam zijn op Greenland Public School. Het viel mij op dat de kinderen naar de docenten luisteren én ook naar mij. Maar daar zat wel een 'klein verschilletje' in. De leerlingen luisterden naar de docenten uit angst voor een klap. De leerlingen luisterden naar mij uit respect. Maar goed. Laat ik nu gaan vertellen wat ik echt wil delen met jullie.
Mijn eerste weken waren rustig en vooral heel saai. Na één week lesgeven moest ik gaan observeren tijdens de oral exams en written exams. En hier vielen mij een aantal dingen op die in Nederland toch echt op een hele andere manier gaan.

Oral Exams:

De leerlingen krijgen een paar weken voor de examens een schrift met daarin de vragen én antwoorden die terugkomen in het examen. Het enige wat de leerlingen hoeven te doen is onthouden. Gewoon dom stampwerk. Ik heb dat tijdens mijn lange middelbare schoolcarrière NOOIT meegemaakt. Maar ook tijdens mijn lessen heb ik het nooit op deze manier aangepakt. In Nederland is het de bedoeling dat leerlingen door middel van oefeningen de hoofd- en bijzaken in leerteksten van elkaar kunnen onderscheiden en dan zelf kunnen nagaan welke dingen belangrijk zijn en terug zouden kunnen komen in de toets. Op deze manier leren leerlingen hoe zij een tekst moeten aanpakken en op welke dingen zij moeten letten bij het lezen van een tekst. Ik was daarom ontzettend verrast toen ik deze aanpak zag. Een ander dingetje dat mij opviel was dat de docent steeds 5 leerlingen tegelijk bij zich riep. Deze leerlingen moesten dan in rij gaan staan. De docent begon dan met het toetsen van de eerste leerling terwijl de rest van de leerlingen de vragen én de juiste antwoorden konden horen (vervolgens kwamen zij zelf aan de beurt en gaven ze nog de verkeerde antwoorden maar oke..). Mijn stagepartner en ik keken elkaar aan en moesten lachen. Twee simpele docenten in opleiding zien iets gebeuren wat wij allebei echt op een hele andere manier zouden aanpakken. Na een week alleen maar kijken en luisteren waren wij er wel klaar mee om heel eerlijk te zijn. Zitten in een veel te klein lokaal met veel te veel leerlingen, geen geweldige luchttoevoer en één ventilator die alleen maar warm lucht blaast.. Dat is hoe je iemands geduld kan testen. Maar er stonden ons nog twee gezellige weken te wachten, want de written exams moesten nog. Klagen over de hitte zou niet veel helpen. Koos er met mijn volle verstand voor om naar India te gaan.

Written exams:

Als ik een proefwerk wil afnemen dan zorg ik er voor dat de tafels in de juiste formatie staan, de toetsen geprint zijn en dat er voldoende blanco vellen zijn. Dan komt de klas binnen, beginnen tegen je te schreeuwen uit enthousiasme omdat ze je heel erg mogen of hopen dat je dan vergeet dat ze een toets moeten maken --> ijdele hoop. Dan geef ik ze 5 minuten de tijd om nog een laatste keer de stof door te kijken (niet dat dat ook maar een beetje effect heeft maar dat weten zij niet. En ze blijven dan rustig) en vervolgens beginnen we. Na 5 minuten beginnen de leerlingen dus aan het proefwerk. Ik ga nu proberen om zo'n toetsmoment op Greenland Public School te beschrijven. Hiervoor ga ik mijn observatieformulier voor gebruiken:

Lesobservatie 20 maart 2017:

09.00u --> Leerlingen verzamelen zich voor het gebouw en zingen samen het volkslied van India. Vervolgens bidden zij samen.

09.10u --> Leerlingen gaan naar binnen. Docenten roepen allemaal door elkaar heen. Leerlingen vragen waar ze moeten gaan zitten.

09.15u --> Docenten laten de leerlingen toch maar buiten wachten. Bespreken met elkaar hoe ze de leerlingen het beste kunnen laten zitten. (Lokalen zijn te klein om tafels uit elkaar te zetten. Leerlingen uit dezelfde jaarlaag mogen niet naast elkaar zitten.)

09.30u --> Docenten zijn klaar met het organiseren van de klassen. Leerlingen gaan zitten en wachten op de toets.

09.40u --> Leerlingen uit een andere klas komen in het lokaal omdat hun lokaal schoongemaakt wordt...

10.00u --> Docent checkt de aanwezigen. (Ik vraag me echt af hoe lang dit nog gaat duren...)

10.05u --> Toetsen worden uitgedeeld.

10.15u --> Leerlingen beginnen eindelijk.

10.17u --> Iedereen kijkt af. Docent ziet het maar doet niks. Interessant. Gaat ze dit later bestraffen?

10.45u --> Iedereen is klaar maar de leerlingen mogen niet naar huis. Klas is rumoerig. Docent zegt dat zij pas om 11.30 naar huis mogen.

10.50u --> Docent wil dat de klas stil is. (Vraag voor de docent: Is dit een realistische verwachting? De klas zit vol, het is warm, ze hebben honger en je hebt geen alternatief voor hen)

11.30u --> Mijn oren bloeden door het geluid dat de klas produceert. Docent laat de leerlingen EINDELIJK gaan.

Tijdens mijn WPL2B stage heb ik een keer de fout gemaakt om zonder back-up plan een toets af te nemen. De leerlingen waren toen veel sneller klaar dan ik had verwacht maar ik had geen extra werk om de leerlingen bezig te houden tot de bel. Die les verliep echt dramatisch. Na die dag kreeg ik dat ook te horen van mijn werkplekbegeleider. Na dat moment is mij dit niet meer overkomen. Maar ik ben nog een docent in opleiding. De docent die de leiding had tijdens deze les is een docent die al net zo lang ervaring heeft in het onderwijs als dat ik leef op deze planeet. Had zij hier ook geen rekening mee gehouden? En waarom duurde het zo ontzettend lang voordat de leerlingen eindelijk konden beginnen? Al die kleine voorbereidingen konden de dag voor de toets al getroffen worden! De volgende dag verliep op dezelfde manier. Dit is blijkbaar de algemene aanpak op deze school. Moest ik de wijsneus uit Europa gaan spelen die met zijn 2 stage ervaringen even kwam vertellen hoe het beter kon? Of moest ik gewoon stil zijn? Deze mensen accepteren namelijk geen feedback van iemand die lager in de hiërarchie staat. En zo zien zij mij ook. Ik ben jonger dus minder levenservaring, ik ben nog een student en ben geen Indiër. Ik koos er maar voor om deze mensen niet voor de schenen te schoppen en ben braaf blijven observeren terwijl ik me zat te ergeren aan de inefficiënte aanpak van deze 'ervaren' docenten. Ik durf bijna te wedden dat mijn docenten van de HAN mij gelijk zullen geven als zij dit lezen.

"Burada hiçbir balık uçmaya, hiçbir kuş yüzmeye zorlanmaz"

Deze zin stond boven de ingang van iedere school die gevestigd was binnen de grenzen van het Ottomaanse Rijk. Betekenis: Hier verplichten wij een vis niet om te vliegen en een vogel niet om te zwemmen. Tijdens deze periode werd er voor gekozen om de talenten van studenten maximaal te benutten. Je deed waar je goed in was. En dit is ook de visie die ik deel. Ik zal hier kort op ingaan voordat ik begin met het punt waar ik het echt over wil hebben.
In Nederland krijgen leerlingen van de middelbare school 3 vakken die zij niet kunnen laten vallen; Nederlands, Engels en wiskunde. Maar hier zit mijn frustratie. (Ik ken de exacte cijfers niet dus daarom ga ik het alleen om mijzelf betrekken) Ik was heel erg goed in de taalvakken maar een held wiskunde ben ik nooit geweest. Dat vak heeft ook mijn hele middelbare schoolperiode lastiger gemaakt dan het had moeten zijn. Ik was ook maar al te blij met mijn 6,1 voor mijn eindexamen want dat was ook het cijfer dat ik nodig had om wiskunde met een 5,5 af te sluiten. 5 jaar geleden ben ik voor het laatst als leerling een middelbare school binnengestapt en ik heb in die 5 jaar niet een keer een parabool hoeven te berekenen. Of de formule y = ax + b gebruikt. Daarmee wil ik zeggen dat ik goed kan functioneren zonder een held te zijn in wiskunde. Waarom is het belangrijk voor mij om 5 jaar lang wiskunde te krijgen? Of waarom moet iemand die slecht is in vreemde talen perse een examen Engels afleggen? Maak het verplicht voor de eerste 3 jaar en bekijk daarna samen met de leerling of hij/zij dat vak nodig gaat hebben voor een vervolgopleiding. Het vak Nederland laat ik buiten beschouwing want dat heb je nodig om goed te kunnen functioneren in de Nederlandse samenleving. En mijn vak ook. Geschiedenis kan onwetendheid voorkomen. Geschiedenis kan generalisatie voorkomen. Ik vind ook dat het vak Geschiedenis meer uren hoort te krijgen op middelbare scholen maar daar zal ik voor gaan pleiten als ik minister van Onderwijs wil worden. Nu zullen er vast mensen zijn die hier een andere mening over hebben en dat mag ook. Als iemand tegen mij zegt dat het vak geschiedenis niet nodig is omdat die mensen toch allemaal dood zijn, gaan mijn nekharen ook overeind staan. Mijn innerlijke Badr Hari ontwaakt dan ook. Dus ik snap het heel goed als docenten Engels of wiskunde nu mij het liefst K.O. willen slaan. Er is niet één juiste onderwijssysteem. Maar wat heeft dit te maken met mijn volgende punt?
Laat ik dan eerst vertellen wat mij opviel. De allereerste toets die deze kinderen moest maken ging over de computer. Oké. Niks mis mee. Maar ik vroeg door. Hoeveel van deze kinderen hebben een computer van dichtbij gezien? Nee, wacht. Ik ga mijn vraag anders stellen. Hoeveel van deze leerlingen hebben een computer überhaupt een computer in het echt gezien? "Niemand." zei de docent. Toen begon ik na te denken. Het dagelijks inkomen van een man in de slum is ongeveer 300 rupees. 70 ruppees is €1,-. Reken maar uit wat een man dan per dag binnenbrengt... Als iemand 30 dagen in de maand zou werken dan is het inkomen ongeveer 9000 ruppees. Dat is iets minder dan €130,-. Voor mij is het leven in India heel erg goedkoop maar dat is alleen maar omdat mijn geld veel meer waard is in India. Deze mensen moeten iedere maand rond proberen te komen van ongeveer €130,-. Voor deze mensen is het al moeilijk om hun kinderen naar school te sturen laat staan een computer aanschaffen. Mijn volgende vraag voor de docent was: "Waarom moeten deze leerlingen een toets maken over 'de computer' als geen van hen ooit de kans gaat krijgen om een computer aan te raken laat staan het aanschaffen er van?". De docent vertelde mij dat dit allemaal door de overheid is besloten en dat dit geldt voor alle scholen. Privé scholen maar ook public schools. Geen van deze leerlingen gaat doorstuderen. Waarom? De ouders hebben het geld niet en kinderen worden gezien als extra arbeidskrachten die geld binnenbrengen. Als ze de leeftijd van 16 hebben bereikt zijn zij klaar. Dan begint voor hen het echte leven. De jongens gaan in de leer bij een leermeester totdat ze genoeg ervaring hebben en zelf verder gaan als tapijtlegger, riksja-chauffeur, schoenpoetser, etc. En de meisjes trouwen bijna direct nadat ze klaar zijn met school en beginnen aan hun carrière als huisvrouw. Ik heb een paar intelligente kinderen gezien die echt veel verder kunnen komen maar simpelweg niet de mogelijkheden hebben om door te gaan met studeren. Het is heel erg sneu maar de harde realiteit. Voor kinderen die uit zo'n milieu komen zouden er vakken moeten zijn die hen voorbereiden op de echte wereld. Het liefst zou je ze allemaal de kans willen geven om door te studeren maar dat is niet reëel. Althans. Niet nu. Dat heeft tijd nodig. Maar aan lessen over de computer gaan zij nu niks aan hebben. Ze weten wat het is en wat alle onderdelen doen maar gaan het nooit kunnen gebruiken in de praktijk.

Hoe ga je na zo'n stuk tekst verder met iets luchtigs? Geen idee. Gewoon beginnen denk ik. Dat ga ik dan maar doen. Na de examens waren de leerlingen klaar en begon hun zomervakantie. 2 maanden vakantie. Nu dan? Wat moet ik doen? Wachten tot juni? Dan ga ik alweer naar huis. Mijn stageschool had voorlopig niks te bieden en nu had ik opeens veel vrije tijd.

Wat doe ik nu?

Ik volg een aantal vakken op de universiteit maar dat zijn maar 2 dagen. Die andere 5 dagen wil ik ook iets te doen hebben. Mijn stagepartner en ik namen het initiatief om een nieuw curriculum te ontwerpen voor het Computer Centre. Huh? Er zijn dus wel computers? Ja. Alleen voor de kinderen die dat kunnen betalen. #HetLevenIsHard
We hebben het handboek gezien en vonden allebei dat daar meer mee kon worden gedaan. Iedere dag werken we aan het nieuwe handboek en een planning waar de docent zich aan moet houden, zodat de lessen overzichtelijk blijven voor de leerlingen. Docenten hier hebben de neiging om te doen waar zij zin in hebben zonder een chronologische lijn aan te brengen in lessen. Als het ons lukt om alles voor mei af te maken, dan heeft het Computer Centre twee nieuwe handboeken (Basis en Gevorderden) + een planning om 6 maanden onderwijs te geven aan leerlingen. Zoals het er nu naar uitziet gaat dat ons lukken. Dat zou betekenen dat we zelfs de docenten kunnen inwerken, zodat zij zonder problemen het nieuwe curriculum kunnen toepassen. Wat doe ik nog meer? Mijn stageschool gaat blijkbaar toch nog iets doen tijdens de zomervakantie. Leerlingen die bijles nodig hebben, krijgen straks 3 uur per dag les en dat mag ik dus straks ook gaan doen. Heb ik het toch nog druk.

Het waren twee enerverende maanden en ik weet bijna zeker dat de komende 2 maanden ook zo zullen zijn. Nog even volhouden. Daarna ga ik het naar boven toe. Niet naar de hemel. Stond nog niet in mijn planning. Maar het noorden van India.

Heb ik nog meer interessante dingen te vertellen? Nope. Voorlopig niet meer. Het is een lange blog geworden en ben benieuwd hoeveel van jullie de finishlijn gaan halen.