Rollen omdraaien

Zoals jullie al weten zit ik al een tijdje in India. Al bijna 3 maanden. In deze drie maanden heb ik ontzettend veel verschillen gezien tussen het vertrouwde Nederland en het nog altijd te ontdekken India. Maar dat is ook niet zo gek als je je realiseert dat mijn ouderlijk huis precies 9159 km van mij af ligt. (Fun fact: Als ik besluit om met de benenwagen naar huis te gaan dan ga ik daar 1849 uur over doen. Maar ik ben niet gek. Ain't nobody got time for that.) Maar tussen het ouderlijk huis en mijn appartement in India liggen veel landen en dus ook veel verschillende culturen en hoe verder ik van Nederland af ben, des te groter de verschillen. En ik moest daar behoorlijk aan wennen.
In de voorgaande blogs heb ik vooral gekeken naar wat ik mis in India en te weinig heb gewaardeerd in Nederland. Nu draai ik de rollen om.

Sommige dingen blijf ik raar vinden en dat zal voorlopig ook nog wel zo blijven maar wie ben ik om daarover te oordelen? Zij zullen ook mijn cultuur raar vinden. Maar er zijn ook zeker een aantal dingen die ik echt wel fijn vind. En daar ga ik het vandaag over hebben. Ik heb al veel dingen geschreven over het onderwijs en vooral over de dingen die ik als negatief heb ervaren. Maar het is hier niet alleen maar slecht en achtergesteld. Zeker niet. Iets wat ik ontzettend mooi vind is het respect voor hiërarchie. In Nederland is het niet meer bijzonder als een leerling een grote bek heeft tegen een docent(e). Tenminste. Dat gevoel heb ik. Kan maar zo zijn dat ik er naast zit hoor. Maar toen ik in 2006 begon op de Bluemers in Silvolde was het echt niet normaal als een leerling "godverdomme" zei in een klas. Het kwam dan ook niet vaak voor. En als je dat een keer zei... De stilte die was te vergelijken met de stilte die je in horrorfilms ziet. Die momenten waarbij je weet dat er straks iemand zijn laatste adem gaat uitblazen. Daar was het mee te vergelijken. Kort daarna volgde er dan een tirade van de docent en poepte je zeven kleuren in je broek. Figuurlijk. Hoop ik. En naar mijn idee (met de nadruk op 'naar mijn idee') zijn scheldwoorden in de klas de afgelopen jaren alleen maar normaler geworden. Men kijkt er niet meer raar van op. De angst die ik had op momenten dat er zo'n woord mijn lippen ontglipte.. Ik weet niet of leerlingen nu die zelfde angst herkennen. Maar het was goede angst! Je wist dat datgene wat je had gedaan fout was. Er was een duidelijke grens. En die grens moet ook zeker worden aangegeven door docenten maar toch. Het is normaal geworden om een grote bek op te zetten tegen de leerkracht. Maar hier... Oh man. De leerlingen halen dat niet in hun hoofd laat staan dat zij het uitspreken. Is het angst? Denk het wel. Het is die gezonde angst die ik ook heb ervaren in 2006. Maar het is ook respect voor de afstand tussen leerling en leraar. De leerlingen weten dat je op een bepaalde manier met docenten omgaat. Je hebt niet met je docenten geknikkerd dus je kan dan ook niet alles zeggen. Ik zou dat eigenlijk wel weer willen zien in Nederland.
Maar is de hiërarchie hier altijd fijn? Nee, zeker niet. Het komt regelmatig voor dat ik een afspraak heb gemaakt met iemand en er op tijd ben maar dat de andere kant jou ziet als een 'mindere' en het dus ook helemaal niet gek vindt om letterlijk 2 uur te laat aan te komen. En je gek aankijkt als jij als goedgebekte Nederlander daar wat van zegt. Of dat je een afspraak hebt met iemand en dat die persoon tijdens je afspraak een belletje krijgt van een meerdere en jou laat zitten want vanaf dat moment ben jij even geen prioriteit meer maar die andere persoon die hoger is geplaatst in de hiërarchie. Dus het heeft twee kanten. Aan de ene kant zie ik het als iets goeds en aan de andere kant heb ik er toch wel heel erg veel moeite mee omdat ik anders gewend ben.

Wat vind ik nog meer leuk aan India?

Als je hulp nodig hebt dan willen mensen je helpen. Maar echt altijd. Je kan iemand nog lekker laat bellen en toch staan ze voor je deur om je te helpen. En dat is heerlijk. Even kort tussendoor. Ik liep een keer met een vriend door een stad in Nederland. Kan me niet meer herinneren welke stad maar in ieder geval een stad waar ik de weg niet ken. Wij waren op zoek naar een restaurant waarvan wij alleen de naam kenden. Dus ik vroeg heel netjes aan twee Nederlandse dames "Zou ik u even wat mogen vragen?" en zij antwoordden met "Nee, dat mag je niet." en liepen gewoon verder. En ik moest lachen maar niet omdat het grappig was maar omdat ik dat echt niet netjes vond en niet precies wist hoe ik er op moest reageren. Natuurlijk is het niet een en al drama in Nederland en is niet iedereen hetzelfde. Ik ben vaak genoeg ook netjes geholpen als ik die hulp nodig had. Maar hier... Mensen helpen je altijd! Zelfs als ze geen flauw idee hebben waar je het over hebt. Zo graag willen ze je helpen. Voorbeeld: Ik wilde naar een nieuwe moskee en wist alleen de naam. Ik vroeg aan iemand hoe ik daar het snelst kon komen. Deze man gaf mij aanwijzingen en kwam ook zo overtuigend over. Ik kon me niet voorstellen dat het nog mis kon gaan. Nouuuu. Wel dus! Hij had mij de verkeerde kant op gestuurd. Maar ik kon er om lachen. Hij probeerde echt zo hard! Ik heb nog meer van zulke voorbeelden. Mensen willen je echt helpen als je ergens mee zit en gaan ook net zo lang door tot ze je hebben geholpen.
Ook op dit moment zit ik met een probleem. De stageschool waar ik moest werken, heeft geen uren meer voor mij. Het is officieel zomervakantie maar ik zou les mogen geven aan leerlingen die extra hulp nodig hebben maar omdat er geen leerlingen komen opdagen, heb ik een probleem. Ik ben nu heel actief op zoek naar een andere school om daar les te kunnen geven maar zonder hulp van bepaalde mensen kom je hier nergens binnen. Je wordt niet serieus genomen als je niet een grote instantie achter je hebt staan. Daarom zijn er een paar docenten van Christ University heel actief bezig met bellen naar scholen om mij ergens te kunnen plaatsen. Hopen dat het lukt, want anders zit ik met een groot probleem. Ik moet hier nog zeker een maand blijven om mijn minor af te kunnen ronden en zonder uren heb ik daar niet zo'n zin in om eerlijk te zijn. Of zoals ze bij ons in het dorp zeggen: "Hallo, bun gekke Henkie nie."