Niet luisteren? Slaan!

Greenland Public School. Dat is de naam van de school waar ik de komende 5 maanden mijn uren zal gaan maken. 3 dagen in de week werken in de slums van Bangalore. Deze week heb ik mijn eerste dagen gedraaid op deze school en het was een ontzettend interessante maar ook zware ervaring.

Tijdens mijn opleiding heb ik twee hele leerzame stages gelopen op respectievelijk Het Stedelijk Zutphen en Het Liemers College in Zevenaar. Na deze stages dacht ik al heel ver te zijn in mijn ontwikkeling en sloop de arrogantie er ook wel een beetje in. Ik wist wel dat bepaalde aspecten van mijn lesgeven wel voor verbetering vatbaar waren maar ik had wel het idee dat ik een goede docent was en dat ik ook een complete docent kon worden. Mijn visie op het onderwijs had ik al gevormd en ruimte voor veranderingen in mijn visie liet ik niet echt toe. Hoe noem je iemand met zo'n zelfbeeld? Arrogant? Zelfingenomen? Gevangen in een zelfgecreëerde bubbel? Naïef? Als ik nu terugkijk naar mijzelf dan zou ik zeggen dat ik ze allemaal was. Misschien ben ik nog steeds. Ik geloof niet dat ik binnen 3 dagen een grote verandering heb doorgemaakt. Wat ik wel heb, is het besef dat er altijd ruimte is voor verbetering en vooral voor verandering. Dat jouw beeld niet per definitie hét beeld hoeft te zijn. Laat ik het bovenstaande voor u verduidelijken door mijn week te schetsen.

Maandag 27 februari 2017:
Mijn eerste stagedag op Greenland Public School

Na een wandeling van 30 minuten had ik dan eindelijk mijn stageschool gevonden. In de slums van Bangalore. Een klein maar vooral afgedankt gebouw dat gebruikt werd als schoolgebouw. Even een kleine kanttekening: In Nederland zou je geen toestemming krijgen om te wonen in een gebouw dat er zo bij staat. Laat staan het onderwijzen van kinderen. Waarom? Niet veilig en niet hygiënisch. Het stinkt in ieder lokaal naar riolering, de trappen zijn gammel en het is niet de vraag of maar wanneer de trappen het gaan begeven, de lokalen zijn te klein en je mag je in de handen wrijven als je een bord hebt om op te schrijven, kinderen zitten op de grond omdat er gewoon geen stoelen en tafels zijn en als docent ben je niet te verstaan door al het lawaai uit de buurt. Kortom. Niet de meest ideale plek om kinderen te kunnen onderwijzen. Maar voordat ik deze 'ontdekking' deed, had ik een gesprek met de directrice. Een klein vrouwtje met een overschot aan temperament. Ze vertelde ons dat de leerlingen zo goed als klaar waren met de stof en dat zij zich aan het voorbereiden waren op de tentamens. Aan ons de taak om hen te helpen bij het leren van de stof. Maar niet voordat de directrice haar manier van corrigeren had laten zien door middel van een kleine demonstratie. Een demonstratie die mij deed denken een filmpje van Najib Amhali. (Als je niet weet waar ik het over heb, typ dan op YouTube 'Niet luisteren? Slaan!'). De directrice riep 2 klassen bij zich en vroeg wie het huiswerk af had. Iedereen die nog niet klaar was met het huiswerk kreeg een klap in het gezicht. Dat zag ik niet aankomen. Eén leerling had het wel af. Zij wilde zijn schrift zien. Ze bekeek het schriftje en zei: 'If you don't improve your handwriting I will break your *korte pauze* fingers.' Mijn mond viel open van verbazing en het arme jongetje gaf geen weerwoord. Vervolgens zei ze: 'This is sir Durmaz. Be nice to him or else he will hit you.' En ik zat daar maar. Mijn mond kon niet verder open dan dat het al was. Het enige dat door mijn hoofd ging was: 'No I won't. I won't do that you crazy woman!'
Ze stuurde de leerlingen weg en richtte zich weer op mij. "Hoe pakken jullie dit aan in Nederland?" vroeg ze. Ik vertelde haar dat wij zoiets als een escalatieladder hebben maar dat het slaan van kinderen daar niet op terug te vinden is. Het slaan van een kind is in alle gevallen ontslag op staande voet. Dit kon de directrice niet begrijpen net als dat ik haar aanpak niet kon begrijpen. De eerste botsing van visies op het onderwijs was een feit. In mijn hoofd ging ik mijn escalatieladder na en probeerde te bedenken of ik die ook hier kon inzetten. Al heel snel zag ik in dat dat niet kon. Waarom? Nou, leerlingen waarschuwen door hen bij de naam te noemen is een optie als je de namen kunt onthouden én daarnaast ook beschikt over de capaciteit om ze ook uit te kunnen spreken. Ze heten helaas geen Jan, Piet of Lisa. Ik kan niemand uit elkaar zetten want daar is simpelweg geen ruimte voor. Ik kan niemand strafwerk laten schrijven want pen en papier is hier niet altijd voor handen. Ik kan niemand uit de klas verwijderen want dan staat hij/zij direct midden in de slums en daarmee dus gelijk in een onveilige situatie (Niet dat het schoolgebouw heel veilig is maar dat even terzijde). Ik kan ook niemand laten nablijven want na school moeten de kinderen hun ouders helpen in het huishouden of moeten helpen met het binnenhalen van geld. Wat doe je dan? De maatregelen die in Nederland effect hadden, konden hier op geen enkele manier worden toegepast. Ik stond nu voor de klas en wist niet hoe ik ordeverstoringen moest aanpakken. Ik zou ze kunnen slaan maar dat kon ik echt niet doen. Zoiets zou echt knagen aan mijn geweten.

Maar goed. De les. Grote drama. Ik realiseerde me hoe verwend wij docenten in Nederland eigenlijk zijn. Alle technologische snufjes maken het werk van een docent zo veel makkelijker. Daar heb ik nooit bij stil gestaan. Ik besefte me dat ik al die hulpmiddelen ben gaan beschouwen als vanzelfsprekend waardoor ik eigenlijk een hele beperkte docent ben gebleven. Want wat doe je als je in een klas staat waar de leerlingen geen spullen hebben, geen tafels en stoelen beschikbaar zijn en de aanwezigheid van een krijtbord als luxe kan worden beschouwd? Ik had toen geen flauw idee en dat heb ik nu nog steeds niet. Ik ben dus nog lang geen complete docent. Maar ga ik dat ooit worden? Kan ik ooit een docent worden die zich in alle mogelijke situaties weet te redden? Dat is een moeilijk te behalen doel. Laat ik het iets makkelijker maken voor mijzelf. Kan ik ooit een docent worden die zich in de meeste ongewone situaties kan bedenken wat hij moet doen? De idealist in mij roept uit volle borst dat ik dat kan worden. De realist in mij heeft sterke twijfels. Ik heb nog 5 maanden de tijd om mij te ontwikkelen onder zulke omstandigheden. Voor nu kies ik de kant van de idealist. Hoop is goed. Al is het misschien in dit geval wel ijdele hoop. De tijd zal het ons leren. En geloof me. Er valt veel te leren.